«Ελβετικές Σοκολάτες ή Καμήλες;» ή γιατί ο πλανήτης δεν κινδυνεύει

Καθώς οι φίλοι ασχολούνται με ανοιξιάτικες ανησυχίες (βλ. Iggy Pop: Pussy Walk), το δικό μου μυαλό περιπλανιέται σε άλλα μέρη. Έχω καταπιαστεί με τον προσδιορισμό της κινδυνολογίας σχετικά με το μέλλον του πλανήτη. Δεν μπορώ να καταλάβω από πού πηγάζει αυτή η αντίληψη ότι ο πλανήτης κινδυνεύει. Από τι κινδυνεύει ο πλανήτης; Από τις πλημμύρες; Από την ξηρασία; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο πλανήτης προβληματίζεται ιδιαίτερα, για το αν στη θέση της Ελβετίας σε μερικές εκατοντάδες χρόνια είναι μια ωραία μικρή έρημος, που μπορούν να στοχάζονται ελεύθερα, λιγοστές καμήλες. Δεν νομίζω να του καίγεται καρφί για την έλλειψη σε σουγιάδες και ποιοτικές σοκολάτες, που θα προκαλέσει ένα τέτοιο γεγονός. Ίσως κάποιες ελάχιστες φορές να προβληματίζεται σχετικά με κάποιο επερχόμενο σβήσιμο του ήλιου. Άντε, να έχει και κανά δυο ανησυχίες για πτώσεις τερατώδους μεγέθους κομητών. Ως εκεί, όμως. Αν κάποιος ή κάτι καλύτερα, κινδυνεύει, αυτό είναι το ανθρώπινο είδος. Εντάξει, κακά τα ψέματα, έχουμε ξεπεράσει κάθε προσδοκία φτάνοντας ως εδώ που φτάσαμε. Καιρός είναι να αποχωρήσουμε… Μεταξύ μας, πιστεύω ότι, ότι πιο δημιουργικό, ενδιαφέρον και ταυτόχρονα αλτρουιστικό μπορούμε να κάνουμε σαν είδος, είναι να αυτοκαταστραφούμε. Κατά προτίμηση, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Για αυτό λέω: φτιάξτε και άλλα εργοστάσια, κάψτε τα δάση, αποξηράνετε τις λίμνες, μολύνετε τις θάλασσες… χτίστε, χτίστε παντού! Χρησιμοποιήστε την φαντασία σας τέλοσπάντων. Ή μην τη χρησιμοποιείτε. (Ότι λειτουργεί καλύτερα για σας. Δεν θέλω να θέτω περιορισμούς) Ας βάλουμε όλοι τα δυνατά μας! Μπορούμε! Άντε, με λίγη συλλογική προσπάθεια, σε καμιά δεκαριά χρονάκια θα έχουν όλα τελειώσει. Υπομονή…