Πάντα η φιλοσοφία μου χτυπάει την πόρτα όταν θέλω να δοκιμάσω λίγο την πραγματικότητα. Είναι ένας έμφυτος μηχανισμός άμυνας, προς αποφυγήν της. Φυσικά μερικές φορές μου χτυπάει την πόρτα, όταν προσπαθώ μεθυσμένη να βρω το κλειδί για να μπω στο σπίτι μου, αν και είμαι ήδη μέσα. Σήμερα το μυαλό μου πάλι περιπλανιέται σε ανουσιότητες ανουσιοτήτων που καταφέρνουν να απαιτούν τρομερές ενέργειες από μέρους μου, όπως το να αναπνέω από τη μύτη. Τι δυνάμεις συγκεντρώθηκαν στον ύπνο μου, και μου έδωσαν αυτήν την σουρεαλιστική διάθεση που με συνοδεύει όλη μέρα; Φυσικά ότι και να συνέβη στα όνειρα μου, ο Φρόιντ θα το σύνδεε με το σεξ ή τη μητέρα του. Πάω για ύπνο τώρα, παρμενηνεύοντας μια φιλοσοφική αρχή του Wittgenstein, στον ίδιο βαθμό που άντρες παρερμηνεύουν το: «Με ενοχλείς αφάνταστα. Φύγε!» με το: «Απολαμβάνω πραγματικά την παρέα σου, θα ήθελα να σε ξαναδώ σύντομα, κάπου που να είμαστε μονό οι δύο μας». Και ποια είναι η αρχή του Wittgenstein;
-Η λογική πρέπει να φροντίζει η ίδια για τον εαυτό της.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment