Η αβάσταχτη βαρύτητα των νεύρων

Είναι πλέον τόσο προφανές όσο η ύπαρξη άμμου στην έρημο, ότι κινδυνεύω σε σημαντικό βαθμό να υποπέσω σε νευρικό κλονισμό. Αν και συνήθως τα όρια μεταξύ: «πέφτω στο πάτωμα και κλαίω γοερά όπως όταν ήμουν παιδί λόγω αβεβαιότητας για το αν θα ξαναφυτρώσει το πεσμένο δόντι» και του «θολώνει το μυαλό μου, κλέβω τις κούκλες τις αδελφής και τους ξεριζώνω τα πλαστικά μαλλιά, αφήνοντας μόνο 3-4 τρίχες για να θυμάται τι λείπει» είναι λεπτά, αυτή τη φορά η ροπή μου προς την εκδικητική μανία είναι ξεκάθαρη. Καθώς προχωρούσα στο δρόμο αντίκρισα ένα παιδί το οποίο πέταξε στην μητέρα του το κουτάκι fantas που κρατούσε και ταυτόχρονα κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος της, με το ύφος 60άρη αλκοολικού, που είχε την τελευταία νηφάλια ανάμνηση πριν 45 χρόνια. Παραλίγο να το αρπάξω... Τι λες ρε θαύμα της εξέλιξης! Βασικά πάλι αμφιταλαντεύτηκα ως προς ποίος άξιζε περισσότερο την οργή μου. Το παιδί ή η μάνα; Το θέμα είναι πάντως, ότι για κάτι δευτερόλεπτα πέρασε από το μυαλό μου να τους ξυλοφορτώσω και τους δύο. Φυσικά θα μπορούσα να κατηγορήσω την άλλη στο μετρό, για τα νεύρα μου, που για 3 συνεχόμενα λεπτά, ενώ ήμασταν όλοι ζουλισμένοι σαν συμπυκνωμένος τοματοπολτός, μου έλεγε: «Θα κατέβετε; Εγώ θέλω να κατέβω. Εγώ θέλω να κατέβω. Εγώ θέλω να κατέβω.....» ενώ εγώ για 3 συνεχόμενα λεπτά μουρμούριζα από μέσα μου: «Τι μπορώ να κάνω εγώ κυρία μου; Να αδειάσω το μετρό για εσάς; Χέστηκα και εγώ, που θέλετε να κατέβετε. Βρείτε κάποιον άλλο τρόπο, από να μου το λέτε συνέχεια». Αλλά δεν θα την κατηγορήσω. Θα μπορούσα να κατηγορήσω τους φίλους, που μερίκές φορές, νιώθω ότι τα κοινά θέματα συζήτησης είναι τόσο μακρινά όσο το κέντρο της Αθήνας από το Μαρούσι όταν απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλλά δεν θα τους κατηγορήσω. Θα μπορούσα να κατηγορήσω την ώρα της ημέρας ή και την ίδια την ημέρα, ή την έλλειψη ουσιών από το αίμα μου, ή την έλλειψη χρημάτων ή την έλλειψη προοπτικής στην ζωή μου. Αλλά δεν θα κατηγορήσω τίποτα από όλα αυτά. Όχι δεν θα κατηγορήσω τίποτα και κανένα. Θα αφεθώ στον επικείμενο νευρικό κλονισμό, όπως το επιπλεύσαν πτώμα μιας μύγας στον ωκεανό, προς ένα επικείμενο τσουνάμι. Τέλος πάντων πρωινές ασυναρτησίες. Κατουριέμαι.