Τα νεύρα και ο κ.Ψ.

Πάνω, κάτω βηματίζει ο αγαπημένος κ.Ψ., με μάτια κόκκινα, φανέλα φορεμένη πάνω από την μπλούζα και ένα ανόητο ψάθινο καπέλο στα χέρια.
-Ψ. μου, τι σου συμβαίνει; Τι σε βασανίζει;
-Εσύ, εσύ, και όλοι σαν εσένα.
-Εγώ, εγώ και όλοι σαν εμένα;
-Ναι.
Σκέφτομαι: τώρα εγώ να κάτσω να διαλεχτώ με άνθρωπο που μοιάζει με πιωμένο πίνακα του Gogh; Γιατί όχι όμως;
-Γιατί Ψ μου; Τι σου έκανα εγώ, εγώ και όλοι σαν εμένα;
-Πρώτον μη με λες «μου». Δεν είμαι ο Ψ σου.
-Ναι εντάξει, νεύρα νεύρα και πάλι νεύρα… Είναι φράση αγάπης και συμπάθειας Ψ. Δεν είναι κτητικό το «μου», δεν είναι υποτιμητικό. Είναι το ότι σε απασχολεί, απασχολεί και μένα. Το πρόβλημα σου είναι και δικό «μου» πρόβλημα
Οπ, όμως αγριεμένος με κοιτά… Φταίω, φταίω που συνομιλώ με εξοργισμένο άνθρωπο… Αλλά έχω φταίξει για πολύ χειρότερα, οπότε στωικά θα τον συνεχίσω αυτόν τον διάλογο…
-Εγώ και εσύ δεν είμαστε το ίδιο! Μου είπε, κοιτώντας με, δίχως ίχνος συμπάθειας.
-Όχι;
-Όχι!
-Συγχώρησε την αυθάδεια, φίλε ΜΟΥ. Εγώ και εσύ, δεν είμαστε το ίδιο; Άσε με να κάνω μια τρελή υπόθεση: εγώ είμαι λάθος και εσύ είσαι σωστός.
-… Δεν είπα κάτι τέτοιο. Αμέσως! Είσαι ψεύτρα και υποκρίτρια και δεν μπορείς να δεις πέρα από το δάχτυλο σου!
Τα νεύρα, αν δεν το ξέρετε είναι μεταδοτικά. Αν και φημίζομαι για την Βουδίσια υπομονή μου και τον καλοπροαίρετο χαρακτήρα μου (χε,χε,χε…), ξαφνικά είχα και εγώ νεύρα. Χωρίς λογική, άρχισα να βηματίζω πάνω κάτω, ένιωσα μια ακατανίκητη επιθυμία να φορέσω την φανέλα μου πάνω από την μπλούζα μου, και να καλυφθώ από έναν ανύπαρκτο ήλιο κρατώντας το ψάθινο καπέλο μου.
-Εγώ; Τον ρώτησα φωνάζοντας; Εσύ εσύ, και όλοι σαν εσένα είναι υποκριτές! Σπείρεις κατηγορίες και με κοιτάς υποτιμητικά! Ψεύτης είσαι και όλους εχθρούς, τους βλέπεις.

Κοιταχτήκαμε.. Αλλά ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι, πριν προλάβουμε να ανταλλάξουμε άλλα λόγια αγάπης και φιλίας… Μπήκε ένας φίλος του κ.Ψ, ο κ.Χ.

-Σαν νευρικός μου φαίνεσαι, επισήμανα δυνατά.
-Άσε με τώρα και εσύ. Μου την σπας! Εσύ και όλοι σαν εσένα! Και εσύ, είπε και έδειξε τον κ.Ψ.